childhood pages ਪੰਜਵੀਂ ਤੱਕ ਸਲੇਟ ਨੂੰ ਜੀਭ ਨਾਲ ਚੱਟਕੇ ਕੈਲਸ਼ੀਅਮ ਦੀ ਕਮੀ ਪੂਰੀ ਕਰਨਾ ਸਾਡੀ ਸਥਾਈ (ਪੱਕੀ) ਆਦਤ ਸੀ, ਲੇਕਿਨ ਇਸ ਵਿੱਚ ਇਕ ਡਰ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਕਿ ਕਿਤੇ ਵਿਦਿਆ-ਮਾਤਾ ਨਰਾਜ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ…
ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਤਨਾਅ ਅਸੀਂ ਪੈਨਸਲ ਦਾ ਪਿੱਛਲਾ ਹਿੱਸਾ ਚੱਬ ਕੇ ਮਿਟਾਉੰਦੇ ਸੀ…
ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪੌਦੇ ਦੇ ਪੱਤੇ ਅਤੇ ਮੋਰਖੰਭ ਰੱਖਣ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ ਅਜਿਹਾ ਸਾਡਾ ਪੱਕਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ…
ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਝੋਲੇ ਵਿੱਚ ਕਿਤਾਬ ਕਾਪੀਆਂ ਨੂੰ ਸੈਟ ਕਰਨ ਦੀ ਸੰਰਚਨਾ ਸਾਡਾ ਰਚਨਾਤਮਕ ਹੁਨਰ ਸੀ…
ਹਰ ਸਾਲ ਜਦੋਂ ਨਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੇ ਬਸਤੇ ਬੰਨਦੇ ਤੱਦ ਕਾਪੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਉੱਤੇ ਜਿਲਦ ਚੜਾਉਣਾ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਲਾਨਾ ਉਤਸਵ ਸੀ…
ਬੇਬੇ-ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਸਾਡੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਕੋਈ ਫਿਕਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ… ਨਾ ਹੀ ਸਾਡੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜੇਬ ਉੱਤੇ ਬੋਝ ਸੀ… ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਸਾਲ ਲੰਘ ਜਾਣ ਤੇ ਵੀ ਬੇਬੇ-ਬਾਪੂ ਦੇ ਪੈਰ ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੇ ਸਨ।
ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਡੰਡੇ ਉੱਤੇ ਅਤੇ ਦੂੱਜੇ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਕੈਰੀਅਰ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਰਸਤੇ ਨਾਪ ਦਿੱਦੇ ਸੀ, ਇਹ ਹੁਣ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਬਸ ਕੁੱਝ ਧੁੰਧਲੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਹਨ…
ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਮਾਸਟਰਾਂ ਤੋਂ ਕੁੱਟ ਖਾਂਦੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਮੁਰਗਾ ਬਣਦੇ ਹੋਏ ਸਾਡੀ ਈਗੋ ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਦਰਅਸਲ ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੀ ਨਹੀ ਸੀ ਕਿ ਈਗੋ ਹੁੰਦੀ ਕੀ ਹੈ…?
READ ALSO :ਪਾਇ ਕੁਦਰਤਿ ਹੈ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ||
ਮਾਰ ਕੁਟਾਈ ਸਾਡੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਹਿਜ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਪਰਿਕ੍ਰੀਆ ਸੀ, ਕੁੱਟਣ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਕੁੱਟ ਖਾਣ ਵਾਲਾ ਦੋਵੇਂ ਖੁਸ਼ ਸਨ, ਕੁੱਟ ਖਾਣ ਵਾਲਾ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਘੱਟ ਕੁੱਟ ਪਈ, ਕੁੱਟਣ ਵਾਲਾ ਇਸ ਲਈ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਹੱਥ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਲਿਆ…
ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਬੇਬੇ-ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਨੂੰ ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਕਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਸੀ…
ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਡਿੱਗਦੇ-ਸੰਭਲਦੇ, ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਦੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ, ਕੁੱਝ ਮੰਜਿਲ ਉਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਿੱਥੇ ਗੁਆਚ ਗਏ ਹਨ…
ਅਸੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਵੀ ਹੋਈਏ ਲੇਕਿਨ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਹਕੀਕਤਾਂ ਨੇ ਪਾਲਿਆ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਸੱਚ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੀ…
ਕੱਪੜੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿਲਵਟਾਂ ਵਲੋਂ ਬਚਾਏ ਰੱਖਣਾ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੀਆਂ ਨੂੰ ਉਪਚਾਰਿਕਤਾ ਨਾਲ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੂਰਖ ਹੀ ਰਹੇ…
ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਦੋ ਹੱਥ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਵੀ ਸੁਪਨਾ ਬੁਣ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਸ਼ਾਇਦ ਸੁਪਨਾ ਬੁਣਨਾ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਜਿੰਦਾ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਵਰਨਾ ਜੋ ਜਿੰਦਗੀ ਅਸੀਂ ਜੀ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇਹ ਵਰਤਮਾਨ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ…childhood pages
ਅਸੀ ਚੰਗੇ ਸੀ ਜਾਂ ਮਾੜੇ ਸੀ ਪਰ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਸੀ, ਕਾਸ਼ ਉਹ ਸਮਾਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪਰਤ ਆਵੇ…ਬਚਪਨchildhood pages
